Performance componist Genevieve Murphy speelt een 7 uur durende soloperformance geïnspireerd door dwangneuroses. Terwijl ze loopt op het ritme van een tikkende metronoom, draagt ze een doek dat inkt drupt op een grote partituur dat op de grond ligt. Om de paar uur nummert ze de druppels en loopt ze weer verder.

Genevieve: “Ik weet niet of deze partituur een metgezel is of een stuk papier met de sporen van de 7 uren dat ik er heen en weer over loop en door mijn herinneringen en de inkt kruip. Terwijl ik de inkt heen en weer draag, ontmoet ik de verborgen helft in mijzelf."